Rzeźba “MATKA BOSKA SKĘPSKA”.

Figura przekroju owalnego, z wyodrebnioną w tym samym klocku drewna podstawą w formie połowalnej, kanelowanych ściankach. We wnęce lica przybity szeroki sierp księżyca. Madonna stoi z dłońmi w geście modlitewnym, na głowie zachowana obręcz po pierwotnej koronie kabłąkowej. Sztywny płaszcz posiada od frontu, wydobyty podwójnie rytą linią, w grubym podkładzie kredowym, motyw wici roślinnej o formach esowatych i małżowinowych. W rozcięciu płaszcza pojedyncza, ryta w drewnie, esowata gałązka. Głowa mała, twarz o skupionym obliczu, włosy opracowane szerszymi liniami żłobień, obficie opadają na plecy. Rzeźba o bogatej polichromii, korona i płaszcz złocone; kontur zdobniczy na płaszczu bordowy; ciało kremowe; policzki, usta i dno korony czerwone; włosy ciemnobrązowe; półksiężyc i tło sukni srebrne; podstawa złocona. Rzeźba jest ludowym naśladownictwem cudownej figury znajdującej się w sanktuarium Matki Bożej Skępskiej, Pani Mazowsza i Kujaw przy klasztorze Ojców Bernardynów (OFM) w Skępem na ziemi dobrzyńskiej. Podczas koronacji w 1755 r., wizerunek gotyckiej figury Marii Służebnicy Świątyni został przemieniony. Rzeźbę przysłonięto barokowym, sztywnym płaszczem z blachy srebrnej pozłacanej, głowę okryto koroną kabłąkową, a u stóp umieszczono półksiężyc, z plastycznym wizerunkiem twarzy ludzkiej - symbolizującym szatana. Rzeźba nazywana potocznie "osóbką" jest przykładem obiektu kultowego związanego z pobożnością domową. Reprezentuje ludowe rzeźby, które wykonane przez wiejskich świątkarzy, były przez właścicieli oddawane do pozłocenia w pobliskich prowincjonalnych warsztatach. Pierwotnie mogła być ustawiona w kapliczce, gdzie zwykle wstawiano ludowe rzeźby polichromowane i złocone.