RADŁO płozowe ze skrzydełkami.

Składa się z radlicy (ostrze z przodu)), osadzonej na wygiętej grządzieli oraz tzw. skrzydełek po obu jej stronach. Radlica ma kształt wydłużonego, wypukłego trójkąta. Jej zadaniem było spulchnianie ziemi. Skrzydełka wykonane z grubej blachy o kształcie zaokrąglonego prostokąta, rozszerzają się ku tyłowi. Ich rozstaw jest regulowany za pomocą dwóch żelaznych, łukowato wygiętych sztabek (przymocowanych wewnątrz skrzydełek), z których każda zaopatrzona jest w trzy otwory. W zależności od sposobu łączenia skrzydełka się rozszerzały (i tworzyły szerszą bruzdę) lub zwężały. Grządziel na wysokości skrzydełek okuta jest paskiem podłużnej blachy. Z tyłu do grządzieli przymocowane są dwie rozchodzące się rękojeści, rozparte rozporą u nasady rączki. Z przodu przymocowany regulator głębokości orki (sztabka z otworami). Na końcu dodatkowy hak zaczepowy do zaprzęgu orczyka. Radło zostało wykonane z żelaza przez wiejskiego kowala. Radło to najstarsze narzędzie sprzężajne do uprawy ziemi, znane już w neolicie. Od średniowiecza zamienione na doskonalszy i skuteczniejszy w orce pług, w XIX w. znalazło zastosowanie przy uprawie roślin okopowych, służąc do redlenia (radlenia), czyli obsypywania ziemniaków.