RADŁO.

Radło, zwane też redłem, od 2 poł XIX w służyło na Kujawach do redlenia ziemniaków. Składa się z prostej, poziomej grządzieli, równoległego do niej płozu, które połączone są z pionowymi słupicami: tylną i główną. Tworzy to szkielet typowej, powszechnie spotykanej konstrukcji radła ramowatego, zwanego też płozowym lub czworobocznym. Grządziel służyła do zaprzęgnięcia ze zwierzęciem pociągowym, które ciągnęło narzędzie. Na drugim końcu szedł człowiek trzymając za rękojeści i kontrolując głębokość ostrza - radlicy w ziemi. Radlica żelazna, o kształcie trójkątnym, osadzona od przodu na żelaznym płozie. Słupica główna metalowa, do niej, po obu stronach, symetrycznie, za pomocą koluszek, przyczepione są dwa metalowe skrzydełka. Rozstaw skrzydełek regulowany jest z tyłu, od ich wewnętrznej strony, sztabą z otworami i przetyczką. Rękojeści podwójne połączone śrubami z grządzielą na słupicy tylnej, w związku z tym są ustawione bardziej pionowo. Między sobą zespolone dwiema metalowymi rozporami Na końcu grządzieli zakończonej okuciem jest regulator głębokości orki tzw. hohenheimski – rodzaj grzebienia z zębami. Metalowe są: radlica, płóz, skrzydełka, regulator głębokości orki, rozpory i śruby. Drewniana jest grządziel, słupica tylna i rękojeści.