Etnografia (Muzeum Etnograficze) | RADŁO. | Wykonawca nieznany, | II poł.XIX wieku | 1850 | 1900 | drewno, żelazo, | Polska, Kujawy Południowe, kujawsko-pomorskie, | | Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej | rolnictwo, narzędzia rolnicze, radło, | MK-4526 E | dł.grządzieli 90cm, dł.radlicy 15cm, | Radło, zwane też redłem, od 2 poł XIX w służyło na Kujawach do redlenia ziemniaków.

Składa się z prostej, poziomej grządzieli, równoległego do niej płozu, które połączone są z pionowymi słupicami: tylną i główną. Tworzy to szkielet typowej, powszechnie spotykanej konstrukcji radła ramowatego, zwanego też płozowym lub czworobocznym.

Grządziel służyła do zaprzęgnięcia ze zwierzęciem pociągowym, które ciągnęło narzędzie. Na drugim końcu szedł człowiek trzymając za rękojeści i kontrolując głębokość ostrza – radlicy w ziemi. Radlica żelazna, o kształcie sercowatym, osadzona od przodu na drewnianym płozie.

Słupica główna drewniana, do niej, po obu stronach, symetrycznie, za pomocą koluszek, przyczepione są dwa drewniane skrzydełka. Rozstaw skrzydełek regulowany jest z tyłu, od ich wewnętrznej strony, sztabą z otworami i przetyczką.

Rękojeści podwójne, są połączone z grządzielą i słupicą główną (bliżej radlicy), zaś z słupicą tylną łączą się za pośrednictwem poprzeczki — rozpory, po czym rozchodzą, zespolone drugą poprzeczką.

Na końcu grządzieli brak okucia.

Narzędzie – poza metalową radlicą, elementami regulującymi rozstaw skrzydełek, prętem wzmacniającymi słupicę z grządzielą – jest drewniane.

| | narzędzie rolnicze, | 20425 | /wp-content/uploads/catalog/me-4 [4001-5000]/02234. mk-4526_e.jpg | |