Rzeźba “KRUCYFIKS”

Rzeźba pełna. Krzyż prosty. U szczytu belki pionowej wstęga, z rytym napisem INRI, zakomponowanym w dwóch rzędach, u dołu ryte datowanie 1900. Ciało Ukrzyżowanego smukłe. Korpus prosty. Ręce ukośnie skierowane ku górze, z zaakcentowaniem napiętych mięśni. Klatka piersiowa lekko uwypuklona, z płytkim żebrowaniem i otwartą, krwawą raną, z prawej strony postaci. Nogi blisko siebie, ugięte w kolanach; prawa stopa nałożona na lewą i przebita. Perizonium krótkie, przeplecione przez sznur okalający biodra, cięte głębszymi, łukowatymi fałdami, opada z prawego boku postaci, gdzie zakończone jest pętlą, z końcem podłożonym pod sznur. Głowa silnie opuszczona w kierunku prawego ramienia, z kosmykiem opadających tamże włosów, okryta koroną plecioną grubo z dwóch gałązek, z nabitymi cierniami. Ogólny modelunek twarzy z tendencją do realizmu. Ciało beżowe; strużki krwi, klinem wypływające z przebitego boku, z rąk i stóp czerwone; zarost twarzy i włosy czarne; korona i perizonium złociste, z przebiciami beżowej; krzyż czarny z plakietą brązowozłotą. Rzeźba reprezentuje dość liczny zbiór okazów w zb. MZKiD, których autorem, wg tradycji ustnej z l. 60. XX w., jest nieokreślony z nazwiska pastuch wiejski z Wieńca pod Włocławkiem, działający na przełomie XIX/XX w., o cztym świadczy datowanie zachowanych prac. Funkcja wszyskich zabytków była podobna (krzyże cmentarne, przydrożne, ołtarzyki domowe). Warsztat cechuje identyczny sposób opracowania rzeźb, a różnice dotyczą nieznacznych modyfikacji, np. w zakresie sposobu pochylenia głowy Ukrzyźowanego. Figury Chrystusa, umieszczane były na prostych krzyżach, do zawieszania na ścianie lub osadzane w profilowanych postumentach - (krucyfiksy stojące, zob. w niniejszym katalogu nr inw. MK-E 4974).