Rzeźba “MATKA BOSKA SKĘPSKA”.

Rzeźba półpełna. Figura Madonny, umieszczona na płaskiej podstawce o kanelowanych ściankach. W jej licu mocowany sierp księżyca, z półplastycznym profilem twarzy ludzkiej, w górnej jego krawędzi. Madonna stoi ze złożonymi dłońmi, na głowie korona kabłąkowa, zwieńczona krzyżykiem. Szaty, na całej powierzchn zdobi relief wypukły bogatej wici roślinnej ,o wzorach esowatych i spiralnych. Twarz pełna, modelowana realistycznie. Włosy odchylone silnie do tyłu odsłaniają fragmenty, plastycznie modelowanych małżowin usznych. Ich powierzchnia kaskadowo sfalowana, opracowana jest delikatnymi żłobieniami. Rzeźba polichromowana i złocona. Rzeźba jest naśladownictwem cudownej figury, znajdującej się w sanktuarium Matki Bożej Skępskiej, Pani Mazowsza i Kujaw przy klasztorze Ojców Bernardynów (OFM) w Skępem na ziemi dobrzyńskiej. Podczas koronacji w 1755 r., wizerunek gotyckiej figury Marii Służebnicy Świątyni został przemieniony. Rzeźbę przysłonięto barokowym, sztywnym płaszczem z blachy srebrnej pozłacanej, głowę okryto koroną kabłąkową, a u stóp umieszczono półksiężyc, z plastycznym wizerunkiem twarzy ludzkiej - symbolizującym szatana. Rzeźba nazywana w tradycji "osóbką", z uwagi na sposób modelowania detalii oraz polichromowania i złocenia wiązać można z jakimś lokalnym warsztatem snycerskim. Z uwagi na niewielkie wymiary, prawdopodobnie była obiektem kultowym, związanym z prywatną pobożnością. Jej powstanie wpisuje się w nurt twórczości rzeźbiarskiej, jaka eksplodowała po nieudanym powstańczym zrywie 1863 r. Z uwagi na wprowadzony wówczas przez władze carskie ograniczenia, związane z zakazem organizowania pielgrzymek do Skępego, pobożność maryjna rozwijała sie w domowym zaciszu. W świętych ołtarzykach, ustawiano figurkę okrywaną szklanym kloszem, przed którą modliła się cała rodzina.