Rzeźba “MATKA BOSKA SKĘPSKA”.

Rzeźba pełna, bryła masywna przekroju eliptycznego, polichromowana. Pierwotnie posiadała podstawkę. Maryja, ubrana w długie szaty stoi ze złożonymi modlitewnie dłońmi. Sztywny płaszcz posiada wrzecionowate, wąskie rozcięcie, zaakcentowane półwałkowatą lamówką. Całą powierzchnię szat zdobi relief wypukły bogatej wici roślinnej o wzorach esowatych i małżowinowych. Na sukni pojedyncza, ulistniona rytmicznie wić. Charakterystyczne bardzo smukłe dłonie, umieszczone w wąskich rękawach, ostro wyakcentowane ze zwartego, masywnego korpusu, górują ponad zwieńczeniem płaszcza. Twarz pełna, opracowana schematycznie z zaznaczeniem stanu skupienia. Włosy długie, półkoliście odchylone z czoła, opracowane żłobieniami, opadają na plecy, gdzie zakończone są strzępiasto. Z korony, pierwotnie ażurowej, zachowana obręcz i dno. Rzeźba jest ludowym naśladownictwem cudownej figury znajdującej się w sanktuarium Matki Bożej Skępskiej, Pani Mazowsza i Kujaw przy klasztorze Ojców Bernardynów (OFM) w Skępem na ziemi dobrzyńskiej. Podczas koronacji w 1755 r., wizerunek gotyckiej figury Marii Służebnicy Świątyni został przemieniony. Rzeźbę przysłonięto barokowym, sztywnym płaszczem z blachy srebrnej pozłacanej, głowę okryto koroną kabłąkową, a u stóp umieszczono półksiężyc, z plastycznym wizerunkiem twarzy ludzkiej - symbolizującym szatana. Rzeźba nazywana potocznie "osóbką", obecnie niekompletna (brak podstawy z półksiężycem i korony), pierwotnie umieszczona była w kapliczce przydrożnej w Pikutkowie na Kujawach datowanej na 1865 r. Z uwagi na czas powstania, reprezentuje figury Madonn Skępskich tworzone masowo, jako widome znaki katolicyzmu i polskości po nieudanym zrywie powstańczym w 1863 r. Konsekwencją tego zrywu był wydany przez cara ukaz zabraniający ustawiania przydrożnych krzyży. W ich miejsce wystawiano kapliczki, w których umieszczano Skępskie Madonny.