Rzeźba “MATKA BOSKA SKĘPSKA”.

Bryła rzeźby masywna, boczki ostro zarysowane. Maryja stoi z modlitewnie złożonymi dłońmi, odziana w sztywny płaszcz i suknię widoczną w jego rozcięciu. Cała powierzchnia płaszcza zdobiona rytymi motywami rózgowymi. Na sukni motywy wielopłatowych kwiatów. Charakterystyczne krótkie dłonie, twarz pełna, modelowana w sposób schematyczny. Zachowana kabłąkowa korona nie posiada zwieńczenia. Rzeźba ze śladami polichromii. Rzeźba jest ludowym naśladownictwem cudownej figury znajdującej się w sanktuarium Matki Bożej Skępskiej, Pani Mazowsza i Kujaw przy klasztorze Ojców Bernardynów (OFM) w Skępem na ziemi dobrzyńskiej. Podczas koronacji w 1755 r. wizerunek gotyckiej figury Marii Służebnicy Świątyni został przemieniony. Rzeźbę przysłonięto barokowym, sztywnym płaszczem z blachy srebrnej pozłacanej, głowę okryto koroną kabłąkową, a u stóp umieszczono półksiężyc, z plastycznym wizerunkiem twarzy ludzkiej - symbolizującym szatana. Rzeźba nazywana potocznie "osóbką", obecnie niekompletna (brak podstawy z półksiężycem), pierwotnie umieszczona była w kapliczce przydrożnej w Falborzu na Kujawach, datowanej na 1876 r. Indywidualne potraktowanie znanego tematu ikonograficznego, nawiązujące silnie do ludowej estetyki, zwłaszcza w opracowaniu motywłów dekoracyjnych szat, wskazują na artystę ludowego "z Bożej łaski", nieobeznanego ze sztuką rzeźbienia, dla którego proces tworzenia był swoistą "modlitwą w drewnie". Z uwagi na czas powstania, reprezentuje figury Madonn Skępskich tworzone masowo i ustawiane w kapliczkach, jako widome znaki katolicyzmu i polskości po nieudanym zrywie powstańczym w 1863 r. Konsekwencją tego zrywu był wydany przez cara ukaz zabraniający ustawiania przydrożnych krzyży. W ich miejsce wystawiano kapliczki, w których umieszczano Skępskie Madonny.